Karol Wojtyła – przyszły papież Jan Paweł II – urodził się 18 maja 1920 roku w małym miasteczku Wadowice nieopodal Krakowa. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek . Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. Grał w piłkę, był nawet bramkarzem w szkolnej drużynie i świetnie się uczył .
Stracił mamę, gdy miał 9 lat. Trzy lata później zmarł jego starszy brat Edmund, który był lekarzem i zaraził się szkarlatyną podczas pracy w szpitalu w Bielsku.
W 1938 roku Karol Wojtyła przeprowadził się z ojcem do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Literatury Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jego młodość to czas II wojny światowej. Karol musiał ciężko pracować fizycznie w kamieniołomach i zakładach chemicznych. 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł jego ojciec. Było to poważnym ciosem dla młodego chłopaka, który w 21. roku życia pozostał zupełnie bez rodziny. Karol kochał teatr, aktorstwo i reżyserię. Wszyscy podziwiali jego zdolności, inteligencję i bystrość umysłu. Garnęli się do niego i lubili go słuchać, ponieważ już wtedy urzekał ich swoją osobowością.
Konspiracyjnie Karol studiował również teologię i 1 listopada 1946 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce potem został wysłany na studia do Rzymu.
W 1958 roku papież mianował Karola Wojtyłę biskupem pomocniczym Krakowa. Karol miał wówczas 38 lat i był najmłodszym polskim biskupem. W 1964 roku został arcybiskupem, a trzy lata później kardynałem.
Karol Wojtyła zawsze lubił sport. Latem pływał na kajakach, zimą jeździł na nartach.
Nauczył się wielu języków – poznał łacinę i grekę, język niemiecki, hiszpański, włoski, francuski i angielski. Zapraszano go na rekolekcje i wykłady. Był również wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
16 października 1978 roku Karol Wojtyła został wybrany papieżem i przyjął imię Jan Paweł II. Urzekł wszystkich szczerością i bezpośredniością. Szybko stał się popularny i uwielbiany przez cały świat. Oryginalność Ojca Świętego a jednocześnie prostota podbiły serca nawet tych, którzy nie byli przekonani co do tego, że ktoś spoza Włoch, z dalekiego komunistycznego kraju zasiada na Piotrowym Tronie.
13 maja 1981 roku podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19 Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień tego dnia obchodzono. Wyraził to później słowami: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Cały świat zamarł w oczekiwaniu na wynik sześciogodzinnej operacji w Poliklinice Gemelli.
Chyba jeszcze nigdy na świecie nie było takiego zjednoczenia w modlitwie ludzi różnych wyznań. Papież spędził wtedy na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Niestety, do pełnego zdrowia nie powrócił nigdy. Następstwa postrzału spowodowały liczne komplikacje zdrowotne, konieczność kolejnych operacji, pobyty w szpitalu.
Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów Papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia Papieża nastąpiło w niedzielę 29 stycznia 2005 roku. Podczas modlitwy Anioł Pański cały świat usłyszał, że Jan Paweł II ma problemy z gardłem.Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej.
Zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21:37 w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił.
Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek, 8 kwietnia 2005 roku. Uczestniczyło w nim na Placu św. Piotra i w całym Rzymie ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście duchownych z najbliższego otoczenia, Papież został pochowany w podziemiach Bazyliki św. Piotra.
Okrzyk wiernych „Santo Subito” (łac. „święty natychmiast”), wyrażony na niezliczonych ogromnych transparentach w dzień pogrzebu, był pierwszym świadectwem przekonania o świętości zmarłego Papieża.
Droga Jana Pawła II na ołtarze rozpoczęła się wyjątkowo szybko, bo już w półtora miesiąca po jego śmierci, gdy specjalnego zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego udzielił jego następca Benedykt XVI. Po 6 latach od śmierci Jana Pawła II – 1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI ogłosił Go błogosławionym.
Natomiast 27 kwietnia 2014 roku podczas liturgii sprawowanej w Niedzielę Miłosierdzia Bożego przez papieża Franciszka, Jan Paweł II został kanonizowany.
Pontyfikat Ojca Świętego Jana Pawła II to pielgrzymki do różnych części świata, to miłość, którą dawał wszystkim, to wybaczenie, to tolerancja, to potępienie wojny, przemocy, terroru, to wiara i ufność bez zastrzeżeń. Kochały, podziwiały i szanowały Go miliony ludzi na całym świecie, bez względu na kolor skóry czy wyznanie.
Był największym autorytetem moralnym naszych czasów, najbardziej czytelnym znakiem ludzkiej drogi do Boga.